KAMAR TERAKHIR………… Karya Iverdixon Tinungki

LOBI SEBUAH PENGINAPAN

SUASANA MENJELANG NATAL

MUKLIS, OFFICE BOY, TAMPAK SEDANG KERJA MEMBERSIHKAN RUANG LOBI PENGINAPAN SAMBIL ISENG MENYANYIKAN LAGU:

 

Kenangan Natal Di Dusun Kecil

 

Jauh di dusun yang kecil,disitu rumahku

Lama sudah kutinggalkan, aku rindu

Tahun tahun tlah berlalu, menambah rinduku

Nantikan kedatanganku dusunku

 

Kuingin mengulang lagi

Kenangan masa kecilku

Kenangan hari natal yang bahagia

 

Kunyalakan lilin-lilin

Kunyalakan lenteraku

Kenangan natal di dusun yang kecil

 

USAI MENYANYI, MUKLIS MULAI BICARA DENGAN GAYA IMPROVISASI TENTANG INGATAN MASA KECILNYA.

 

MUKLIS :

Natal-natal bagini langsung dapa inga masa kacili di kampung.

Waktu masih sekolah di SMP 3, banya tamang Kristen, jadi kalau so Natal

kita pi pasiar pa dorang. Rame, sanang, kong asyik.

Pas pulang, popoji punung deng kukis biji-biji.

Hidop di kampung memang sadap, semua orang baku-baku sayang,

samua baku bae, nyanda pandang agama, suku deng keyakinan.

Samua baku hargai, baku toleransi.

Karena semua orang tau, torang samua basudara.

Kalau datang hari lebaran, kita pe tamang-tamang Kristen, Budha, Konfutchu

Juga datang pasiar pa kita pe rumah.

So itu tu Manado pe cara hidop, karena semua tahu: damai itu indah.

Mar so sepuluh taong kita ndak pulang kampung, karja di penginapan ini.

Dari dulu sampe sekarang jabatan ndak nae-nae cuma jadi office boy.

 

TAK BERAPA LAMA MASUK TAMU, SEORANG MANTRI (JOSE) DAN RAJA MINYAK (JASER)

 

JOSE:

Malam

 

MUKLIS:

E…mari pak. Ada yang bisa di bantu.

 

JOSE:

Torang perlu kamar dua. Apa masih ada?

Tong dua ini orang-orang hebat dari Timur Tengah.

Kita Mantri…dia Raja minya.

 

MUKLIS:

Menteri deng raja minya? Adoh ini kwa baru tamu.

Tamu bagini pasti bawa dollar banya.

 

JOSE:

E…gorango…mantri bukan menteri!

 

MUKLIS:

O…mantri, tukang suntik dang?

 

JOSE:

Io…no kiapa ngana dapa lia rupa pandang enteng kalo mantri?

Bantar kita suntik mati pa ngana.

 

MUKLIS:

Nyanda kwa, kita kira menteri.

 

JOSE:

Jadi ngana pandang enteng kalo kita mantri. Mantri itu kerja mulia.

Sementara menteri banya yang planteng karena korupsi.

 

JASER:

(BICARA DALAM LOGAT TIMUR TENGAH)

Anna rasa ni orang fandeng enteng pa iwes.

Kalo di mesir bagus torang loku kong bekeng mumi.

Dia nentau ente anna funya mantri bergaji dollar.

 

MUKLIS:

Adoh…maaf jo dang kalo kita so salah.

 

JASER:

Sudah…sudah jang banyak mulu ente…apa kamar masih ada?

 

MUKLIS:

Kamar so fol samua bos.

 

JASER:

Anna foha bayar sefuluh kali lifat kalau masih ada.

 

JOSE:

E…dia ini kras. Depe doi dollar samua.

Kalau ada tamu orang susah, user jo…

nanti dia bayar ongkos kamar sepuluh kali lipat…

deng ente le, dapa tampias.

 

MUKLIS:

Adoh…sayang kwa so abis kamar.

 

JASER:

Biar cuma satu kamar tidak mengafa.

Yang fenting anna bole ba tre tulang balakang…

ni tukang suntik, di lante juga tak mengafa.

 

MUKLIS:

Tapi kamar tidak ada lagi bos.

 

JASER:

Kalau begitu fenginapan ini anna mau beli tunai

sefuluh kali lipat dari harga sebenarnya. Bagaimana?

Ente juga anna kase fulus yang banya sebagai komisinya.

 

MUKLIS:

Adoh kras itu bos.

Kalau bos jadi mo beli ni penginapan,

apa kita masih boleh kerja di sini.

 

JASER:

Tidak bisa. Orang muka gorango rupa ente,

tidak boleh kerja di usaha saya.

Muka gorango itu soe…

 

MUKLIS:

(MARAH)

E…bos…ba angka jo dari sini ngoni dua jang ta ajar.

Ngoni dua so hina pa kita.

Sudah kasana jo jang ta pumpaleng…

 

MANTRI (JOSE) DAN RAJA MINYAK (JASER) KELUAR.

 

MUKLIS:

(BICARA KE PENONTON)

Coba pikir, masa le kalo muka gorango dorang bilang soe.

Padahal banya wewene bilang so muka gorango ini tu dorang suka.

Biarleh dia raja minya, kalau so bahina kita ndak pake.

 

MASUK BOS ENGKI

 

ENGKI:

Muklis…tadi ribut-ribut, ada apa?

 

MUKLIS :

Biasa…ada tamu tanya kamar.

 

ENGKI :

Sapa so dorang. Kita dengar rupa raja minya.

 

MUKLIS :

Iyo bos. Raja minya dari Timur Tengah deng depe mantri.

 

ENGKI:

Raja minya deng seorang menteri?

 

MUKLIS :

Bukan menteri bos. Tapi mantri…

 

ENGKI:

Lalu apa yang kau katakan pada mereka.

 

MUKLIS :

Aku bilang kamar sudah penuh. Tidak ada kamar lagi bos.

 

ENGKI:

Adoh… so butul no ngana muka gorango soe…..

Kiapa ngana bilang bagitu?

Woi…raja minya itu banyak doi…banyak fulus…

kiapa ngana ndak kase kamar pa dorang.

 

MUKLIS :

Kamar mana le bos…samua kamar so fol.

Masa le kita mo bilang masih ada kamar.

 

ENGKI :

Ngana memang biongo. Kalo orang rupa itu ba tanya kamar.

Kase saja kita pe kamar pribadi.

Kita sekarang butuh doi mo bayar kredit oto,

mo bayar kredit rumah, mo bayar kredit koperasi…

belumleh ambilan di warong-warong…

kita so banyak utang Muklis.

Kita pe harapan pemasukan tinggal ni penginapan.

Jadi ngana jangan biongo bagitu…jang kita pecat.

Awas jang bekeng ulang bagitu.

 

MUKLIS :

So itu jang talalu banyak ba utang kwa bos…e…sorry bos…

Jadi kamar pribadi boleh disewakan bos?

 

ENGKI :

Di naskah kang da bilang boleh,

masa le ngana tanya ulang.

So butul dorang bilang ngana muka gorango soe.

 

BOS ENGKI KELUAR. TAK BERAPA LAMA MASUK SEORANG LELAKI DENGAN PAKAIAN RAPI BERDASI DENGAN JAS PANJANG MISTERIUS, IA SESUNGGUHNYA SEORANG MALAIKAT.

 

MALAIKAT:

Selamat malam.

 

MUKLIS :

Malam. Sapa ngana

 

MALAIKAT:

Kita Malaekat.

 

MUKLIS :

Kiapa Malaekat kong itang.

 

MALAIKAT:

Ta colo di aspal panas saat mandarat…jadi, angus.

 

MUKLIS :

Adoh…bukang maeng kang…

dalam sejarah malaekat, cuma malaekat ngana yang soe,

salah mendarat di drom aspal mandidi.

Apa dang tu maksud datang kamari?

 

MALAIKAT:

Mo pesan kamar for seorang raja.

 

MUKLIS :

Raja? Jadi raja yang pesan kamar?

Jang baku sedu kwa.

 

MALAEKAT:

Serius. Ini butul-butul…

kita harap segera jo disiapkan.

 

MUKLIS :

Oke…kita akan segera siapkan.

 

MALAEKAT:

Oke dang kalo bagitu…

kita somo pigi tarbang ulang.

 

MUKLIS :

O…oke. Pi tarbang jo.

Mar hati-hati jang jatuh di drom aspal ulang.

Mo jadi rupa yaki ngana.

 

SOSOK LELAKI MALAIKAT KELUAR. BOS ENGKI MASUK.

 

ENGKI:

Muklis ada tamu tadi?

 

MUKLIS :

Ado bos…ini kelas kakap bos. Seorang raja memesan kamar.

Ini raja banyak sekali doi. Bos pe utang-utang…

kredit-kredit akan lunas semua kalo dia menginap di sini?

Dia siap berapa pun harga bos mo bilang asalkan dia boleh dapa kamar di sini.

 

ENGKI :

Nah itu kwa yang kita tunggu…ngana memang muka gorango mujur.

 

MUKLIS :

Bos…itu soe deng mujur kwa, jang sangkutpautkan deng kita pe muka bos.

 

ENGKI:

Itu karena kita sanang Muklis….

sudah jo ngana mo taro kira.

Sekarang ngana persiapkan kita pe kamar pribadi untuk sang raja menginap.

Ngana pi kredit ac baru kong pasang, kredit le lemari baru,

sofa baru, cermin baru…pokoknya

semua fasilatas harus baru semua di kamar itu

agar sang raja menginap dengan senang.

 

MUKLIS :

Bos pe bini dang, nyanda mo ganti baru?

 

ENGKI:

Adoh ngana maitua mo ajar no.

E…muka gorango kita pe bini itu parampuang paling fasung di tuminting.

Jadi kita ndak perlu lagi tengo sana tengo sini.

Ngana pi urus jo tu apa kita da parenta.

 

MUKLIS :

Oke dang bos…kita somo pi persiapkan semuanya.

 

MUKLIS KELUAR. BOS ENGKI KELIHATAN GEMBIRA.

 

ENGKI:

Ini hati baru sanang.

Akhirnya seorang raja akan tinggal di kita pe kamar pribadi.

Ah sambil batunggu tu raja, torang dengar lagu Natal dulu biar rame…

 

PENYANYI MEMBAWAKAN SEBUAH LAGU NATAL DIIRINGI KEYBOARD. USAI LAGU PENYANYI EXIT. MASUK MARIA DAN JUSUF. (CATT : PENYANYI BISA SOLI, DUET ATAU VOCAL GROUP)

 

YUSUF:

Selamat malam

 

ENGKI:

Malam pak…ada perlu apa kang?

 

YUSUF:

Mo perlu kamar.

 

ENGKI:

BapaK Sapa? kerja apa?

 

YUSUF:

Kita pe nama Yusuf…kerja tukang

 

ENGKI:

BapaK deng ibu orang mana so, tinggal di mana?

 

YUSUF:

Torang orang Nazaret.

 

ENGKI:

Maksud apa dang datang ke betlehem ini?

 

YUSUF:

Kita pe bini ini mo melahirkan.

Jadi datang sini supaya dekat deng puskesmas,

sekalian le dekat mo urus kartu gakin pa Pala,

maklum orang miskin jadi musti ada gakin.

 

MARIA:

Papa…kita pe puru so saki…dapa rasa rupa somo melahirkan ini.

 

YUSUF:

Tahang sadiki le kwa Maria…

ini om blum kase tau ada atau nyanda tu kamar.

 

MARIA:

So susah mo tahang say…so rasa skali kwa… say capat jo.

 

ENGKI :

Yusuf…dapa lia ngana pe bini rupa somo melahirkan.

 

MARIA:

Iyo om …capat jo kwa kase kamar…

so rasa skali kita. Depe saki so rupa rasa salak tagulandang.

 

ENGKI:

Adoh. Minta maaf kamar samua so fol…

jadi so nyanda ada tampa di sini.

TIBA-TIBA MASUK MUKLIS.

MUKLIS :

Bos kamar so siap…tinggal menunggu ditempati.

 

MARIA:

Bilang tadi kwa kamar so fol…itu dang dia bilang kamar so siap…

berarti masih ada to…

 

ENGKI :

Adoh bagaimana e mo jelaskan.

Ini kamar tinggal satu…itu pun tinggal kita pe kamar pribadi.

Kamar itu so dipesan seorang raja.

 

YUSUF:

Doh tolong akang jo kwa bos.

Kita pe bini kasiang somo melahirkan ini.

 

MARIA:

Adoh kasiang pirua so matedu-tedu ni puru…

 

MUKLIS :

Bos so dapa sayang dorang dua ini.

Kase jo bos tu kamar. Mo melahirkan kasiang.

 

ENGKI :

(KE MUKLIS)

Adoh ngana ini biongo, raja so pesan…masa mo kase pa dorang dua.

Kong kalo raja so datang ni malang, torang mo kase kamar mana.

So pasang ac baru, springbed baru, lemari baru..sumua so baru…

jadi depe harga so mahal…

No bagaimana ni tukang kayu rupa yusuf ini mo dapa bayar sewa kamar itu?

Pake otak kwa ngana Muklis.

 

MARIA:

Adoh kasiang pirua so matedu-tedu ni puru…

 

YUSUF:

Kalau begitu kase pinjam akan jo ruangan apa ke…

yang penting boleh for kit ape bini mo melahirkan.

So basuar-suar kasiang dia ini. Tanda-tanda somo melahirkan.

 

ENGKI :

Ada tampa mar bekas kandang babi banpres di balakang.

Suka mo pake kadang itu jo?

 

MARIA:

Ore jo Yusuf…

yang penting ada tampa kasiang mo melahirkan.

 

YUSUF:

Iyo bos…tong dua somo ka sana.

 

YUSUF MARIA KELUAR.

MUKLIS :

Sampe hati ngana bos…

masa le orang pi kaseh melahirkan di bekas kadang babi.

 

ENGKI:

So begitu tu bisnis. Ada doi ada kamar.

Ndak doi ya syukur dapa kandang babi.

 

MUKLIS :

Ni kalakuang bagini no capat mo dapa kutuk.

Otak cuma di doi, so nentau berbelas kasihan kepada orang lain.

 

MASUK SOSOK LELAKI MALAIKAT.

MALAEKAT:

Malam bos Engki…

 

ENGKI :

Malam…sapa ente. Kuli so itang, pake baju itang le.

 

MALAEKAT:

Kita ini malaekat maut.

 

MUKLIS:

Apa kita bilang…baru klar cuma malaekat maut so datang.

Klar skarang ngana Bos…abis ngana.

Malaekat maut…bukang kita to tu ente mo ambe?

 

MALAEKAT:

Sapa le suka mo ambe orang muka gorango rupa ngana.

 

MUKLIS:

Adoh, ngana kalau bukang malaekat kita so tumbu.

 

ENGKI:

Jadi malaekat maut pe maksud mo jemput pa kita dang?

 

MALAEKAT:

No apa dang?

 

ENGKI:

Oh baku ator dulu…apa kita pe salah?

 

MALAEKAT:

Ngana pe otak cuma doi melulu, skakar, nentau kasih.

Yesus mo datang pa ngana pe kamar pribadi, tapi ngana ofor ke kandang babi.

Ngana tahu arti Natal masa kini adalah membuka hati pribadi kita untuk Sang

Juru Selamat hadir dalam hidup kita.

Karena ngana tidak tahu mengasihi orang miskin,

Itu berarti ngana juga tidak mengasihi Tuhan.

Karena upah dosa adalah maut…

maka kita datang mo cabut ngana pe nyawa!

 

ENGKI:

Sabar malaekat…jang cumu-cumu maut kwa…bekeng tako jo.

Ampung akang kasiang pa kita malaekat.

 

MALAEKAT:

So ndak ada ampung for ngana manusia kuncudu.

 

ENGKI:

Ado tumingkas jo kalo begini.

 

ENGKI LARI KE LUAR.

MALAEKAT:

Mo lari kamana ngana, tetap kita mo dapa.

 

MALAEKAT IKUT KELUAR….

 

MUKLIS :

Nah. Apa kita bilang, upah dosa pasti maut.

Mulai sekarang bertobat jo torang samua.

Kasihi sesama manusia.

Karena kasih itu indah. (T a m a t)

(*Jika dipentaskan harus seizin Pengarang)

Tinggalkan Balasan

Alamat email Anda tidak akan dipublikasikan. Ruas yang wajib ditandai *